for the fallen - laurence binyon
For the fallen - Laurence Binyon
With proud thanksgiving, a mother for her children,
England mourns for her dead across the sea.
Flesh of her flesh they were, spirit of her spirit,
Fallen in the cause of the free.
Solemn the drums thrill; Death august and royal
Sings sorrow up into immortal spheres,
There is music in the midst of desolation
And a glory that shines upon our tears.
They went with songs to the battle, they were young,
Straight of limb, true of eye, steady and aglow.
They were staunch to the end against odds uncounted;
They fell with their faces to the foe.
They shall grow not old, as we that are left grow old:
Age shall not weary them, nor the years contemn.
At the going down of the sun and in the morning
We will remember them.
They mingle not with their laughing comrades again;
They sit no more at familiar tables of home;
They have no lot in our labour of the day-time;
They sleep beyond England's foam.
But where our desires are and our hopes profound,
Felt as a well-spring that is hidden from sight,
To the innermost heart of their own land they are known
As the stars are known to the Night;
As the stars that shall be bright when we are dust,
Moving in marches upon the heavenly plain;
As the stars that are starry in the time of our darkness,
To the end, to the end, they remain.
Voor de gevallenen
dankbaar en trots, een moeder voor haar kinderen,
rouwt Engeland om haar doden, op het vaste land.
Ze waren vlees van haar vlees, de geest van haar geest,
en gevallen voor de goede zaak van de vrede.
Plechtig slaan de trommels: de verheven dood,
zingt haar verdriet tot onsterfelijke hoogten.
Er is muziek temidden van deze droefheid
en trots die door onze tranen heen schittert.
Al zingend trokken ze ten strijde, jong,
rechte rug, heldere blik, kalm en onverstoorbaar.
Ze waren sterk tot het einde, tegen ongekende verwachtingen in:
zij vielen, met hun gezicht naar de vijand.
Oud zullen ze niet worden, zoals wij die achterbleven
De jaren zullen hen niet vermoeien, noch verdoemen.
telkens als de zon ondergaat in de avond of opkomt in de morgen
zullen we hen herinneren.
Zij lachen nooit meer samen met hun vrienden.
Ze zitten nooit meer aan, aan tafel thuis.
Ze maken geen deel meer uit van ons dagelijkse leven.
Zij slapen, ver buiten Engelands wateren.
Maar daar waar onze hoop en onze diepste verlangens zijn,
Gevoeld, als aan het zicht onttrokken bron
Tot in het diepst van de ziel van hun eigen land worden ze gekend.
Zoals de nacht haar sterren kent.
Zoals de sterren blijven stralen, wanneer wij tot stof zijn vergaan,
Marcherend over de hemelse velden;
Zoals de sterren die schitteren, in onze donkere dagen,
voor altijd, voor altijd zullen ze blijven bestaan
Pour les soldats tombes
Avec action de grâces fière Une mère pour ses enfants,
L'Angleterre pleure pour ses morts à travers la mer.
La chair de sa chair Ils étaient l'esprit de l'esprit,
Morts pour la cause de liberté.
Solennel Le frisson de tambours La Mort vénérable et royale
Chante sa peine vers les sphères immortelles.
Il y a la musique au milieu de la désolation
Et une gloire qui rayonne sur nos larmes.
Ils sont partis en chantant à la bataille,ils étaient jeunes
En pleine forme, vif d'œil stables et rayonnants.
Ils étaient loyaux Jusqu'à la fin Contre toute attente
Ils sont tombés Leurs visages tournés vers l'adversaire.
Ils ne vieilliront pas comme nous qui leur avons survécu ;
Ils ne connaîtront jamais L'outrage ni le poids des années.
Quand viendra l'heure du crépuscule et celle de l'aurore,
Nous nous souviendrons d'eux.
Ils ne seront plus avec les camarades heureux;
Ils ne seront plus assis aux tables familières chez-eux;
Ils n'ont aucun lot dans notre travail journalier;
Ils dorment au-delà de l'écume d'Angleterre.
Mais où sont nos désirs et nos espoirs profonds,
Senti comme une source qui se cache de vue,
Au cœur le plus secret de leur propre pays ils sont connus
Comme les étoiles de la nuit sont connues;
Comme les étoiles qui brilleront lorsque nous serons poussière. Défilant sur la plaine céleste,
Comme les étoiles qui brillent au moment de notre obscurité
À la fin À la fin Ils demeurent.
un oiseau chante - g. appolinaire
A Bird Is Singing
A bird is singing I can't tell where
He is I think your soul that waits
Among all the twopenny soldiers
And the singing bird enchants my ear
Listen to him sing tenderly
I can't tell on what branch he sits
And everywhere he bewitches me
Day and night the whole week long
But what can I tell you about the bird
Or about the metamorphosis
Of the soul to a song in the shrubbery
Of the heart to sky or of sky to roses
The bird of all soldiers is love
And my love is a girl
A rose is less perfect than she is
And to me alone does the bluebird call
Bird as blue as the blue heart
Of my love whose heart is heavenly
Warble that sweet song once more
To the deadly burst of machine-gun fire
Chattering on the horizon Say
Are those the stars someone is sowing
This is how days and nights flow by
Love as blue as the heart itself
Een vogel zingt
Een vogel zingt ik weet niet waar,
het is waarschijnlijk jouw ziel die wacht
Temidden van alle arme soldaten
betovert deze vogel mijn gehoor
Luister naar hem, hij zingt teder
ik weet niet precies vanaf welke tak
Overal betovert hij me
dag en nacht, zowel door de weeks als zondags
Maar wat kan ik je vertellen over deze vogel
Wat te zeggen over de metamorfose
van de ziel naar het zingen in het struikgewas,
van het hart naar de hemel, of van de hemel naar de rozen.
De vogel van de soldaten, dat is de liefde
en mijn geliefde is een meisje
De roos is minder perfect dan zij
en de blauwe vogel zingt alleen voor mij
Blauwe vogel verdrietig zoals het trieste hart,
van mijn geliefde met haar hemelse hart
Vogel, zing jouw lieve lied, nogmaals,
tot de dodelijke uitbarsting van machinegeweer vuur.
Dat klettert aan de horizon en verder,
alsof het de sterren zijn die men zaait.
Zo vloeien de dagen en de nachten in elkaar over
liefde zo verdrietig als het hart zelf.
Un oiseau chante - Guilliaume Appolinaire
Un oiseau chante ne sais où
C'est je crois ton âme qui veille
Parmi tous les soldats d'un sou
Et l'oiseau charme mon Oreille
Écoute il chante tendrement
Je ne sais pas sur quelle branche
Et partout il va me charmant
Nuit et jour semaine et dimanche
Mais que dire de cet oiseau
Que dire des métamorphoses
De l'âme en chant dans l'arbrisseau
Du cœur en ciel du ciel en roses
L'oiseau des soldats c'est l'amour
Et mon amour c'est une fille
La rose est moins parfaite et pour
Moi seul l'oiseau bleu s'égosille
Oiseau bleu comme le cœur bleu
De mon amour au cœur céleste
Ton chant si doux répète-le
À la mitrailleuse funeste
Qui chaque à l'horizon et puis
Sont-ce les astres que l'on sème
Ainsi vont les jours et les nuits
Amour bleu comme est le cœur même
in flanders fields - j mcrea
In Flanders fields - J McRea
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
In Vlaamse velden
In Vlaamse velden klappen de rozen open
tussen de kruisen, rij aan rij
Die onze plaats markeren; terwijl in de lucht
de leeuwerikken vliegen, steeds dapper zingend,
en amper gehoord tussen het kanongebulder.
Wij zijn de doden, net leefden we.
voelden dauw, zagen de zon gloedvol ondergaan
Verliefd en bemind rusten we nu
in Vlaamse velden
Zet ons gevecht met de vijand voort:
naar jullie werpen we, met zwakke hand,
De fakkel; het is aan jullie haar hoog te houden.
wanneer jullie het geloof in ons die sterven verliezen
Zullen we niet slapen, al bloeien de klaprozen
in Vlaamse velden.
Au champ d'honneur
Au champ d'honneur, les coquelicots
Sont parsemés de lot en lot
Auprès des croix; et dans l'espace
Les alouettes devenues lasses
Mêlent leurs chants au sifflement des obusiers.
Nous sommes morts,
Nous qui songions la veille encor'
À nos parents, à nos amis,
C'est nous qui reposons ici, au champ d'honneur.
À vous jeunes désabusés,
À vous de porter l'oriflamme
Et de garder au fond de l'âme
Le goût de vivre en liberté.
Acceptez le défi, sinon
Les coquelicots se faneront, au champ d'honneur.
in flanders fields - j mcrea
If i died up there
If I died up there at the front
One day Lou my love you'd weep
And my memory would fizzle out
The way a shell-burst dies at the front
A lovely shell like mimosa in flower
And then that memory that bursts in space
Would cover the globe in my blood
The sea the hills the valleys and the flying star
The marvellous suns that ripen in space
Like golden fruit round Baratier*
Forgotten memory alive in all things
I'd redden the nipples of your pretty pink breasts
I'd redden your mouth and your blood-soaked hair
You'd not age a jot all these beautiful things
Would forever grow younger ready for gallant destinies
My fatal blood splashing the world
Would give the sun more brilliance
Flowers greater colour waves more speed
A rare love would fall on the world
The lover would be stronger in your body pushed away
Lou if I die up there memory that gets forgotten
—Remember me in those mad moments
Of youth and love and bursting ardour—
My blood's the ardent fountain of happiness
And because you're the prettiest be the happiest
O my unique love and my grand folly
Als ik daar zou sterven
Als ik daar zou sterven aan het front
Zou je een dag lang huilen oh Lou mijn lief
En dan zouden de herinneringen aan mij uitdoven zoals
Een helse granaat aan het front uitdooft
Een mooie granaat lijkend op de bloeiende mimosa
En dan zou deze in de ruimte uiteengespatte herinnering
de hele wereld bedekken met mijn bloed
De zee de bergen de valleien en de ster die passeert
De prachtige zonnen rijpend in het heelal
Zoals de gouden vruchten rond Baratier
Vergeten herinnering levend in alles
Ik zou het puntje van je mooie roze borsten rood maken
Ik zou je mond rood maken en je bloederige haren
Jij zou deze mooie dingen geenzins ouder maken
zou voor altijd jonger blijven klaar voor het dappere lot
Het fatale vloeien mijn bloed over de wereld
zou de zon een helderder licht geven
De bloemen meer kleuren meer snelheid aan de golf
Een ongelooflijke liefde zou neerdalen op de wereld
De minnaar zou sterker worden in je ver afgelegen lichaam
Lou als ik daar sterf de herinneren die we vergeten
- denk soms aan de momenten van jeugdige waanzin
en liefde en stralende hartstocht -
Mijn bloed is de vurige fontein van het geluk
En worden het gelukkigst zijn de mooiste
O mijn enige liefde en mijn grote dwaasheid
Si je mourais là-bas - Guilliaume Apollinaire
Si je mourais là-bas sur le front de l'armée
Tu pleurerais un jour ô Lou ma bien-aimée
Et puis mon souvenir s'éteindrait comme meurt
Un obus éclatant sur le front de l'armée
Un bel obus semblable aux mimosas en fleur
Et puis ce souvenir éclaté dans l'espace
Couvrirait de mon sang le monde tout entier
La mer les monts les vals et l'étoile qui passe
Les soleils merveilleux mûrissant dans l'espace
Comme font les fruits d'or autour de Baratier
Souvenir oublié vivant dans toutes choses
Je rougirais le bout de tes jolis seins roses
Je rougirais ta bouche et tes cheveux sanglants
Tu ne vieillirais point toutes ces belles choses
Rajeuniraient toujours pour leurs destins gallants
Le fatal giclement de mon sang sur le monde
Donnerait au soleil plus de vive clarté
Aux fleurs plus de couleur plus de vitesse à l'onde
Un amour inouï descendrait sur le monde
L'amant serait plus fort dans ton corps écarté
Lou si je meurs là-bas souvenir qu'on oublie
- Souviens-t'en quelquefois aux instants de folie
De jeunesse et d'amour et d'éclatante ardeur -
Mon sang c'est la fontaine ardente du bonheur
Et sois la plus heureuse étant la plus jolie
Ô mon unique amour et ma grande folie
in flanders fields - j mcrea
Fall in – H. Begbie
'What will you lack, sonny, what will you lack,
When the girls line up the street
Shouting their love to the lads to come back
From the foe they rushed to beat?
Will you send a strangled cheer to the sky
And grin till your cheeks are red?
But what will you lack when your mate goes by
With a girl who cuts you dead?
Where will you look, sonny, where will you look,
When your children yet to be
Clamour to learn of the part you took
In the War that kept men free?
Will you say it was naught to you if France
Stood up to her foe or bunked?
But where will you look when they give the glance
That tells you they know you funked?
How will you fare, sonny, how will you fare
In the far-off winter night,
When you sit by the fire in an old man's chair
And your neighbours talk of the fight?
Will you slink away, as it were from a blow,
Your old head shamed and bent?
Or say - I was not with the first to go,
But I went, thank God, I went?
Why do they call, sonny, why do they call
For men who are brave and strong?
Is it naught to you if your country fall,
And Right is smashed by Wrong?
Is it football still and the picture show,
The pub and the betting odds,
When your brothers stand to the tyrant's blow,
And England's call is God's!'
Instorten
" Wat zal je missen, jongen, wat zal je missen,
wanneer de meiden in de rijen langs straat staan
hun liefde schreeuwend naar de jongens om terug te komen
Van de vijand die ze haastten te verslaan ?
Zul je een verkrampte kreet slaken
En grijnzen tot je wangen rood zijn?
Maar wat zal je missen als je maten langskomen
met een meisje met dodelijke blik?
Waar zal je kijken, jongen , waar zal je kijken ,
wanneer je kinderen, die nog komen
roepen om te horen wat jij deed
In de oorlog die de mensheid redde?
Zal je zeggen dat het je niet uitmaakte of Frankrijk
In opstand kwam tegen haar vijand of niet?
Maar waar zal je kijken wanneer ze je aankijken met een blik
die verraadt dat ze weten dat je te bang was?
Hoe zal het je vergaan jongen, hoe zal het je vergaan
in de verre winternacht ,
wanneer je zittend bij de haard in je oude luie stoel
je buren praten over de oorlog?
Wil je ineenkrimpen, als van een klap,
je oude hoofd beschaamd gebogen?
Of zul je zeggen - Ik was niet de eerste die ging,
Maar ik ging, Goddank ik ging?
Waarom roept men jongen, waarom roept men
om mannen die dapper zijn en sterk?
Maakt het jou niet uit of je land zal vallen,
En het goede wordt verpletterd door het slechte?
Zal het nog steeds voetbal zijn, en de film,
de pub en het wedden,
Wanneer je maten klappen vangen van de tiran,
En de roep van Engeland is die van God! "
Effondrer
'Qu'est-ce que tu manquera, mon fils, qu'est-ce que tu manquera,
Quand les filles alignent la rue
En criant leur amour aux garçons pour revenir
De l'ennemi, ils se sont précipités pour battre?
Voulez-vous envoyer une acrobatie étranglée au ciel
Et un sourire jusqu'à ce que tes joues soient rouges?
Mais qu'est-ce que tu vas manquer quand ton copain va
Avec une fille qui vous coupe la mort?
Où allez-vous regarder, sonny, où allez-vous regarder,
Lorsque vos enfants qui ne sont pas encore
Clamez pour connaître la partie que vous avez prise
Dans la guerre qui a gardé les hommes libres?
Dites-vous que ce ne fut rien pour vous si la France
Est-ce que l'ennemi ou le bunker est dans une position?
Mais où allez-vous regarder quand ils donnent le regard
Cela vous dit qu'ils savent que vous êtes fauché?
Comment allez-vous, monsny, comment allez-vous
Dans la nuit d'hiver lointain,
Lorsque vous vous asseyez devant le feu dans une
chaise d'un vieux mec et vos voisins parlent de la lutte?
Voulez-vous vous éloigner, en quelque sorte, d'un coup,
Votre vieille tête était-elle honteuse et courbée?
Ou dites - je n'étais pas le premier à partir,
Mais je suis allé, Dieu merci, je suis allé?
Pourquoi appellent-ils, sonny, pourquoi appellent-ils?
Pour les hommes braves et forts?
N'est-il rien pour vous si votre pays tombe,
Et Right est brisé par Wrong?
Est-ce toujours le football et le spectacle,
Le pub et les cotes de paris,
Lorsque vos frères tiennent le coup du tyran,
Et l'appel d'Angleterre est celui de Dieu!
in flanders fields - j mcrea
Simulatie
Zegt de soldaat tegen de chirurg,
"Ik hoor geluiden in me hoofd
En een soort van vol gevoel
telkens wanneer ik gegeten heb;
Ik kan de hele nacht op slapen op mijn post,
maar ik kan niet slapen in mijn bed ".
En de chirurg zei:
"Dat is simulatie!"
Zegt de soldaat aan de chirurg,
"Denk u dat ze me terug zullen sturen?
Want ik ben echt niet in staat
een rugzak te dragen
Hoewel ik een krat whisky
een halve mijl op mijn rug heb getild”.
En de chirurg zei:
"Dat is simulatie!"
"En mijn benen zijn zo erg opgezwollen,
ik kan amper nog lopen,
Maar toen de Taubes overvlogen
moest je me zien kruipen;
Wanneer we naar de loopgraaf sprinten,
kan ik ze gemakkelijk allemaal verslaan
En de chirurg zei:
"Dat is simulatie."
Toen stuurden ze hem naar de loopgraven,
Waar hij veilig en wel aankwam,
En hij sleepte zijn munitie,
zowat tweehonderdvijftig rond:
"Oh, Sergeant, wat is dit zwaar spul
dat ik mee moet slepen?"
En de Sergeant zei:
"Dat is lood!"
Swinging the lead
Dit le soldat au chirurgien,
"J'ai des bruits dans ma tête
Et une sorte de sentiment rempli
Après chaque fois que je suis nourri;
Je peux dormir toute la nuit sur piquetage,
Mais je ne peux pas dormir dans mon lit ".
Et le chirurgien a dit,
"C'est de la simulation!"
Dit le soldat au chirurgien,
"Pensez-vous qu'ils me renvoient?
Car je ne suis vraiment pas adapté
Pour porter un paquet
Bien que je hausse un cas de whisky
Un demi-mille sur mon dos "
Et le chirurgien a dit,
"C'est de la simulation!"
"Et mes jambes ont gonflé cruel,
Je peux à peine marcher,
Mais quand les Taubes viennent
Vous devriez me voir commencer à ramper;
Lorsque nous courons pour les tranchées,
Je peux facilement les battre tous ...
Et le chirurgien a dit,
"C'est de la simulation!"
Ils l'ont envoyé dans les tranchées
Où il a atterri en toute sécurité,
Et il a tiré ses munitions,
À peu près deux cinquante rondes:
"Oh, sergent, quel est ce truc lourd
Je dois faire une bosse? "
Et le sergent a dit:
"C'est du plomb!
Swinging the lead – Banjo Paterson
Said the soldier to the Surgeon,
"I've got noises in me head
And a kind o' filled up feeling
after every time I'm fed;
I can sleep all night on picket,
but I can't sleep in my bed".
And the Surgeon said,
"That's Lead!"
Said the soldier to the surgeon,
"Do you think they'll send me back?
For I really ain't adapted
to be carrying a pack
Though I've humped a case of whisky
half a mile upon my back".
And the Surgeon said,
"That's Lead!"
"And my legs have swelled up cruel,
I can hardly walk at all,
But when the Taubes come over
you should see me start to crawl;
When we're sprinting for the dugout,
I can easy beat 'em all"....
And the Surgeon said,
"That's Lead."
So they sent him to the trenches
where he landed safe and sound,
And he drew his ammunition,
just about two fifty round:
"Oh, Sergeant, what's this heavy stuff
I've got to hump around?"
And the Sergeant said,
"That's Lead!"
in flanders fields - j mcrea
The target - Ivor Gurney
I shot him, and it had to be
One of us "T was him or me.
'Couldn't be helped' and none can blame
Me, for you would do the same
My mother, she can’t sleep for fear
Of what might be a-happening here
To me. Perhaps it might be best
To die, and set her fears at rest
For worst is worst, and worry's done.
Perhaps he was the only son. . .
Yet God keeps still, and does not say
A word of guidance anyway.
Well, if they get me, first I'll find
That boy, and tell him all my mind,
And see who felt the bullet worst,
And ask his pardon, if I durst.
All's a tangle. Here's my job.
A man might rave, or shout, or sob;
And God He takes no sort of heed.
This is a bloody mess indeed.
Het doelwit
Ik schoot hem neer, en het moest
Een van ons zijn "T was hij of ik.
'Kon niet geholpen worden' en niemand kan mij de schuld
geven, want jij zou hetzelfde doen
Mijn moeder, ze kan niet slapen uit angst
Voor wat mij hier misschien kan.
Overkomen. Misschien zou het het beste zijn
Te sterven, om haar angsten rust te geven.
Want het slechtste is het slechtst, en de zorgen voorbij.
Misschien was hij de enige zoon. . .
Toch houdt God zich stil, en spreekt op geen enkele manier
een woord ter ondersteuning.
Nou, als ze me te krijgen, dan zal ik
Die jongen vinden, en hem al mijn gedachten vertellen,
En zien wie de kogel het ergste voelde
En hem om vergeving vragen als ik durfde.
Alles is een warboel. Dit is mijn karwei.
Een man mag tieren, of schreeuwen of huilen;
En God Hij schenkt geen enkele vorm van aandacht.
Dit is inderdaad een bloederige rotzooi.
La cible - Ivor Gurney
Je l'ai frappé, et ça devait être
L'un de nous "T était lui ou moi.
‘Impossible d'être aidé’ et aucun peut culpabiliser
Moi, car vous feriez de même
Ma mère, elle ne peut pas dormir de peur
De ce qui pourrait être un événement ici
Pour moi. Peut-être que ce pourrait être le meilleur
Pour mourir, et mettre ses peurs au repos
Car le pire est le pire, et l'inquiétude est faite.
Peut-être était-il le seul fils. . .
Pourtant, Dieu reste immobile et ne dit pas
Un mot d'orientation de toute façon.
Eh bien, s'ils me rencontrent, d'abord je trouverai
Ce garçon, et lui dit tout mon esprit,
Et voyez qui a ressenti la pire balle,
Et demande son pardon, si j'ostais.
Tout est enchevêtrement. Voici mon travail.
Un homme peut délirer, crier ou pleurer;
Et Dieu, il ne prend aucune attention.
C'est vraiment un désordre sanglant.
For The Fallen (1914) - Laurence Binyon (1869 – 1943) |
Geraakt door het begin van de oorlog en de vele slachtoffers van het Britse leger, reist journalist en schrijver Laurence Binyon in september 1914 naar de noord kust van Cornwall. Het gedicht ‘For the Fallen’ dat hij daar schreef, gepubliceerd in ‘the London Times’, zou een iconisch herdenkingsgedicht worden dat tot op heden vaak gereciteerd wordt tijdens herdenkingsdiensten in het Verenigd Koninkrijk, Australië, Nieuw-Zeeland en Canada. |
Fall In (1914) - Harold Begbie (1871-1921) |
Augustus 1914 de Eerste Wereldoorlog was begonnen. Ook in Groot-Brittannië zijn mannen er snel bij om te vechten voor de vrijheid en de eer. De sensatie van het avontuur trekt. Maar mannen worden ook emotioneel gechanteerd via affiches en wervende propaganda in kranten en tijdschriften. |
Un Oiseau Chante (1915) - Guillaume Appolinaire (1880-1918) |
In het gedicht schrijft Apollinaire over de blauwe vogel verscholen in het struikgewas. De vogel betovert hem met haar gezang en voert hem in gedachten naar zijn geliefde. Als in een trance worden realiteit en dromen met elkaar vermengd: kogelregens worden sterrenhemels.
|
Chanson Du Gas Qui Se Refuse (1919) - Alfred Varella |
Over het leven van dichter en anarchist Alfred Varella is weinig bekend. Het gedicht dat hij schreef is echter wel uitzonderlijk in zijn weigering van al het gezag. Het verscheen in mei 1919 in het blad ‘Notre Voix’. |
Retour De La Guerre (1914) - Charles Vildrac (1882-1971) |
Geïnspireerd door zijn liefde voor Victor Hugo en Tolstoj en gevoed door de activiteiten van de socialisten en anarchisten omschrijft Vildrac schoonheid als de symbiose van het fysieke en spirituele en benadrukt de kracht van het individu om een harmonieuze wereld te realiseren. |
The Target (1917) - Ivor Gurney (1890–1937) |
De Engelse componist en dichter Ivor Gurney wordt geboren in Gloucester. Al op 14 jarige leeftijd schrijft hij zijn eigen composities zodat hij al snel gaat studeren aan het Royal College of Music in Londen. Hij moet zijn studie onderbreken vanwege de Eerste Wereldoorlog, waarin hij dient als soldaat. Tijdens zijn verblijf in Frankrijk begint hij met dichten en publiceert hij, in het najaar van 1917, zijn eerste gedichtenbundel, Severn and Somme.
|
Aux Mères!(1916) - Madeleine Vernet (1878-1949) |
In haar gedicht ‘Aux Mères!’ spreekt Madeleine Vernet tot de moeders van Frankrijk en vraagt hen hun kinderen goed op te voeden zonder wapens en gevecht. Ze ondersteunt het feministische idee dat het moederschap de ultieme verbinding is van alle aspecten van het leven en de maatschappij. |
Argonnerwald (1914) - Hermann Albert von Gordon (1878-1939). |
In september 1914 leert Andreas Schott, soldaat van de 30-ste Compagnie gelegen in de Champagne, een lied van zijn kameraad, soldaat Nissen. Het is een oud matrozenlied. Enkele weken later, tijdens een gevecht in het Argonnerwoud, sterft soldaat Nissen. Vervult van verdriet en melancholie schrijft Andreas een nieuwe tekst op de al oude melodie. Deze coupletten zullen de eerste vormen van een nieuw populair soldatenlied. |
Si Je Mourais Lá Bas (1917) - Guillaume Appolinaire (1880-1918) |
Het gedicht is als een brief maar ook als een testament van een soldaat die zich middenin de oorlog bevind. Ver weg van zijn geliefde, elke dag de dood riskerend, laat Apollinaire, net als veel andere soldaten zijn erotische fantasieën de vrije loop in een poging zijn angsten te overwinnen. |
In Flanders Field (1915) - John McRae (1872-1915) |
Op 2 mei 1915, tijdens de eerste dagen van de Tweede Slag om Ieper, sterft een jonge soldaat wanneer hij wordt geraakt door een exploderende Duitse granaat. Diep onder de indruk van deze gebeurtenis schrijft veldarts John McCrae die nacht een gedicht dat uitgroeit tot misschien wel het meest bekende gedicht uit deze. Door dit gedicht wordt de klaproos (poppie) het wereldwijde symbool van alle gesneuvelden. |